- odwieczny
- odwieczny {{/stl_13}}{{stl_8}}przym. Ia, odwiecznyni {{/stl_8}}{{stl_7}}'istniejący od wieków, od bardzo długiego czasu': {{/stl_7}}{{stl_10}}Odwieczne zwyczaje. Odwieczny wróg. {{/stl_10}}
Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
odwieczny
Look at other dictionaries:
odwieczny — odwiecznyni 1. «istniejący od wieków, od bardzo dawna; pradawny, prastary» Odwieczny bór. Odwieczny zwyczaj. Odwieczne szlaki. 2. żart. «niedzisiejszy, niewspółczesny, niemodny; stary» Nosić odwieczne stroje. Opowiadać odwieczne dowcipy … Słownik języka polskiego
bór — m IV, D. boru, Ms. borze; lm M. bory «duży, gęsty, stary las iglasty lub z przewagą drzew iglastych» Bór sosnowy, świerkowy, mieszany. Odwieczny, nieprzebyty bór. Zabłądzić, zaszyć się w borze. Bór szumi. ◊ Iść, chodzić borem, lasem «iść, chodzić … Słownik języka polskiego
odwieczność — ż V, DCMs. odwiecznośćści, blm rzecz. od odwieczny Odwieczność globu ziemskiego … Słownik języka polskiego
pradawny — «bardzo dawny, najdawniejszy, od bardzo dawna istniejący; starożytny, zamierzchły, odwieczny, prastary» Pradawna pieśń. Pradawne czasy. Pradawny lud, obyczaj … Słownik języka polskiego
praojcowski — praojcowskiscy podn. «należący do praojców, do najdawniejszych przodków; pradziadowski, starodawny, odwieczny» Praojcowska tradycja, ziemia, spuścizna … Słownik języka polskiego
prastary — prastaryarzy «bardzo stary, starodawny, odwieczny» Prastara budowla. Prastary las. Prastary zwyczaj. Prastary ród … Słownik języka polskiego
prawieczny — prawiecznyni książk. «istniejący od prawieków, przed wiekami; bardzo dawny, przedwieczny, odwieczny» Prawieczna ziemia. Prawieczne czasy … Słownik języka polskiego
przedwieczny — przedwiecznyni 1. książk. «istniejący przed wiekami, od wieków, odwieczny; pierwotny, bardzo stary, staroświecki» Przedwieczny las. Przedwieczna puszcza. Przedwieczny obyczaj. Przedwieczne pieśni. 2. rel. «istniejący wiecznie, nie mający początku … Słownik języka polskiego
starożytny — starożytnyni 1. «odnoszący się do starożytności epoki historycznej; pochodzący z tej epoki, żyjący w tej epoce, właściwy jej» Starożytna Grecja. Narody, języki starożytne. Literatura, sztuka, rzeźba starożytna. Historia starożytna. 2. «istniejący … Słownik języka polskiego
wiekuisty — książk. podn. 1. «nieograniczony w czasie, istniejący, trwający zawsze; nieśmiertelny, nieskończony, wieczny (używane tylko w odniesieniu do życia pozagrobowego)» Wiekuista chwała. Wiekuiste szczęście. ∆ rel. Światłość wiekuista «według wierzeń… … Słownik języka polskiego
